Powieść graficzna Feeding Ghosts: A Graphic Memoir autorstwa Tessy Hulls , opublikowana przez MCD w 2024 r., Osiągnęła niezwykły kamień milowy, wygrywając nagrodę Pulitzera w dniu 5 maja. To prestiżowe wyróżnienie, uważane za drugie miejsce jedynie wśród nagrody Nobla na scenie międzynarodowej, co stanowi znaczący moment w świecie literatury i komiksów. Feeding Ghosts to tylko druga powieść graficzna, która otrzymała Pulitzera po Mausie Art Spiegelmana w 1992 roku, która zdobyła specjalną nagrodę. Co ciekawe, debiutancka praca Hullsa triumfowała w zwykłej kategorii pamiętników lub autobiografii, stojąc obok najlepszej literatury angielskiej.
Pomimo tego historycznego osiągnięcia relacja z wygranej była zaskakująco rzadka. Od czasu ogłoszenia dwa tygodnie temu tylko kilka głównego nurtu i publikacji handlowych, takich jak Seattle Times i Publishers Weekly , wraz z jednym głównym punktem informacyjnym komiksowym, Comics Beat , poinformowało o tym wydarzeniu. To ograniczone relacje są godne uwagi, biorąc pod uwagę znaczenie nagrody Pulitzera w dziennikarstwie, literaturze i muzyce w Stanach Zjednoczonych.
Rada Nagrody Pulitzera pochwaliła karmienie duchów za „wpływowe dzieło sztuki literackiej i odkrycia, których ilustracje ożywiają trzy pokolenia chińskich kobiet - autorkę, jej matkę i babcię oraz doświadczenie traumy przekazywane z historiami rodzinnymi”. Narracja obejmuje życie tych trzech pokoleń, zaczynając od babci Hullsa, Sun Yi, dziennikarza w Szanghaju, który uciekł do Hongkongu po zwycięstwie komunistycznym w 1949 roku. Kolejne bestsellerowne wspomnienie Sun Yi o jej prześladowaniu i przetrwaniu doprowadziło do rozpadu psychicznego, z którego nigdy nie wyzdrowiała.
Hulls sama dorastała, świadkiem zmagań matki i babci, zmagając się z niezbadną traumą i chorobą psychiczną. Doprowadziło ją to do opuszczenia domu do odległych części świata, tylko po to, by powrócić i skonfrontować się z własnymi obawami i traumami. W wywiadzie w zeszłym miesiącu Hulls wyjaśnił: „Nie czułem się, jakbym miał wybór. Moje duchy rodzinne dosłownie powiedziały mi, że muszę to zrobić. Moja książka nazywa się Duchami Feeding, ponieważ to był początek tego dziewięcioletniego procesu naprawdę wchodzenia w coś, co było obowiązkiem mojej rodziny”.
Pomimo sukcesu swojego debiutu, Hulls wyraziła wątpliwości co do kontynuowania graficznego pisarza, powołując się na izolującą naturę pracy. W innym wywiadzie stwierdziła: „Dowiedziałem się, że bycie graficznym powieściopisarzem jest dla mnie naprawdę zbyt izolujące. Moja twórcza praktyka polega na byciu na świecie i reagowaniu na to, co tam znajduję”. Na swojej stronie internetowej Hulls ogłasza zamiar przejścia do wbudowanego dziennikarza komiksów, współpracując z naukowcami terenowymi, grupami tubylczymi i organizacją non -profit w odległych środowiskach.
Niezależnie od ścieżki Tessa Hulls wybierze, przełomowe osiągnięcie karmienia duchów zasługuje na powszechne uznanie i świętowanie poza granicami świata komiksów, potwierdzając głęboki wpływ i artystyczne zasługi powieści graficznych.
